Obok powszechnie znanej Kartoteki i Kartoteki rozrzuconej Tadeusz Różewicz napisał także wiele innych zasłużonych, choć mniej popularnych dramatów. Niektóre z nich określane są nawet mianem dramatów wyklętych, ponieważ przez lata nie mogły być ani drukowane, ani wystawiane na scenie, ponieważ zabraniała tego władza.
Tadeusz Różewicz – Do piachu – najważniejsze informacje
Ważne daty
1955-1972 – czas powstawania dramatu
1979 – data graniczna wygaśnięcia zakazu drukowania dramatu
1979 – wystawienie dramatu w warszawskim teatrze na Woli (zniknęło ze sceny niedługo po premierze ze względu na protest AK-owskich kombatantów)
Bohaterowie
- Komendant
- Pan I
- Pan II
- Pani
- Ułan
- Hanka
- Marek (ten, co go „AKA” wykończyło)
- Bury
- Waluś (wsiowy przygłup)
- Siekierka
- Broda
- Podchorąży
- Kiliński
- Sfinks
- Partyzant
- Żelazo
- Kwiatek
- Szydełko
- Korzeń
- Cywil
- Gajowy
- Żona Gajowego
- Ksiądz
- Ministrant
Zarys fabuły
Do piachu to sztuka budząca duże kontrowersje ze względu na poruszany temat. Różewicz opisuje w niej znane mu z własnego doświadczenia partyzanckie życie. Nie stroni jednak od szczerości i pokazuje brutalną i prostacką stronę wojsk służących w obronie kraju. Ogólna ocena partyzantki AK nie jest taka, do jakiej przywykli Polacy. Ostatecznie do piachu musi iść najsłabszy z partyzantów – nie do końca dojrzały psychicznie Waluś, który podobno dopuścił się gwałtu na staruszce.
